For worshipping with angels: https://youtu.be/pAb7mzTxaDIPrayer against Coronavirus (from Doug Addison / Aslan's Place): Lord we ask you to bind the Snake W Psalmie 150 należy widzieć wielką doksologię, która pod postacią zaproszenia do uwielbiania Boga, zamyka cały Psałterz. Słowem wieńczącym Księgę Psalmów okazuje się hebrajski czasownik liczby mnogiej, w trybie rozkazującym: halelû, „chwalcie”, pochodny od czasownika pi. hālal, „chwalić”, „sławić”, „wysławiać”, „radować się”, „wołać radośnie”. W liturgii występuje on zwykle wraz z Bożym imieniem JHWH, w formie skróconej Jāh, stąd mamy halelû Jāh, „chwalcie Pana”. Jest to uroczyste wezwanie ludu Bożego, by czcił i wielbił JHWH, Boga Izraela. W naszym psalmie, który liczy zaledwie sześć wersetów, wezwanie halelû, pojawia się aż dwanaście razy. „Niczym trwająca bez końca muzyka i śpiew, wydaje się ono nigdy nie milknąć, podobnie jak sławne alleluja w Mesjaszu Haendla” (por. Jan Paweł II – Benedykt XVI rozważają psalmy, Rosikon Press, Warszawa 2006, s. 474). 1. Psałterz i jego znaczenie 2. Miejsce chwały 3. Motywy chwały 4. Narzędzia chwały 5. Chwała jaką powinno się oddawać Bogu 6. Miejsce, motywy i narzędzia chwały u chrześcijanina Psałterz i jego znaczenie Najpierw powiemy kilka słów na temat Psałterza. Jest on księgą modlitw ludu Starego Przymierza, bardzo przez nich cenioną i używaną. Także dla nas chrześcijan Psałterz stał się umiłowaną księgą modlitwy. Św. Ambroży podkreślał, że z całego Pisma Świętego tchnie duch Boży i dobroć Boża, ale szczególnie „ze słodkiej księgi Psalmów” i wyjaśniał: „Psalmy są błogosławieństwem dla wiernych, chwałą dla Boga i radosnym wyznaniem wiary”. Tę świętą księgę otwiera psalm mądrościowy, który jest tryumfalną bramą do Psałterza. Zapowiada on, jakim stanie się człowiek, ten, który się modli, że stanie się szczęśliwy, błogosławiony (Ps 1, 1). Natomiast księgę zamyka hymn, który wielokrotnie zaprasza wiernych do uwielbiania Boga (Ps 150). Psalmista wciela się tu poniekąd w rolę dyrygenta i dyryguje wspaniałą „orkiestrą”, której muzykantami są mieszkańcy Nieba i Ziemi oraz cały Kosmos. Oni razem tańczą, śpiewają, grają na cześć JHWH, Boga Izraela. Dla zwykłego śmiertelnika nie jest to możliwe, ale poeta wszystko potrafi, umie bowiem harmonijnie połączyć śpiewy anielskie ze śpiewem ptaków i kwilenie niemowlęcia z łkaniem jego matki. Podobne wezwania do tańca, śpiewu i muzyki znajdują się w wielu psalmach. I tak w Psalmie 98 czytamy: „Śpiewajcie Panu pieśń nową, / albowiem cuda uczynił. (…) Radośnie wykrzykuj na cześć Pana, cała ziemio, / cieszcie się i weselcie, i grajcie. / Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, / przy wtórze cytry i przy dźwiękach harfy, / przy graniu trąb i głosie rogu ‒ / radujcie się przed obliczem Pana, Króla!” (w. Psalm 150 cechuje zadziwiająca prostota i przejrzystość. Składa się on z dwunastu wezwań do chwalenia i uwielbiania Boga. Rozpoczyna go i kończy wezwanie halelû Jāh, „chwalcie Pana” (w. Następnie mamy wezwanie halelû ՚ēl, „chwalcie Boga” (w. 1) oraz dziewięć wezwań halelûhû, „chwalcie Go” (w. Wystarczy jedynie przyjąć ufnie i ochotnie te wezwania, i z prostotą wprost dziecięcą, sławić Pana. Imię Boże Jah (skrót od JHWH), wskazuje na Boga Izraela jako Pana narodu wybranego, który wszedł w jego konkretną historię, który widział jego cierpienia i wybawił z niewoli egipskiej (por. Wj 3, 1-22). A więc JHWH, Bóg Izraela, jawi się jako Bóg, który stoi obok człowieka, zwłaszcza w chwilach jego prób i cierpień. Natomiast imię ՚ēl, „Bóg” jest skrótem od Bożego imienia Elohim. Jest to archaiczna nazwa Boga i wskazuje na Boga Izraela jako Boga Najwyższego, Wszechmocnego, Stwórcę nieba i ziemi. Na początku Psalmu 150 są przedstawione dwa zasadnicze aspekty tajemnicy Boga. Jest On ukazany jako transcendentny, tajemniczy, niedosiężny. Jego królewskim mieszkaniem jest niebiańska „świątynia”, „ogromny Jego nieboskłon” (w. 1b), przypominający potężną królewską twierdzę, niedostępną dla człowieka. Jednakże pomimo tej „niedostępności” Bóg jest blisko człowieka – jest obecny w świątyni jerozolimskiej i uczestniczy w historii swego narodu poprzez „potężne Jego czyny” (w. 2). Tak więc między niebem i ziemią nawiązuje się swego rodzaju wymiana, dzięki której działania Boże spotykają się z pochwalną pieśnią wiernych. Liturgia jednoczy ze sobą dwa sanktuaria – ziemską świątynię oraz nieskończone niebo, Boga i człowieka, czas i wieczność. Podczas modlitwy w pewien sposób wznosimy się ku Bożemu światłu, a jednocześnie odczuwamy, że Bóg zstępuje ku nam, akceptując nasze ograniczenia, by nas słuchać i do nas mówić, spotykać nas i zbawiać (por. Jan Paweł II – Benedykt XVI, dz. cyt. s. 476). Miejsca chwały W Psalmie 150 są ukazane dwa miejsca chwały, gdzie szczególnie należy uwielbiać Boga: świątynia i nieboskłon. Najpierw wymieniona jest świątynia, gdyż to miejsce święte symbolizuje obecność Boga pośród ludzi. Jest to poniekąd Jego dom, Jego mieszkanie na ziemi. Rozkaz chwalenia Boga w świątyni jest dany tym, którzy się tam znajdują, a więc kapłanom, lewitom i całemu ludowi Bożemu, który się tam zgromadził na obchody świąteczne. Kolejnym miejscem chwalenia Boga jest nieboskłon. Biorąc pod uwagę specyficzną biblijną kosmologię, należy zauważyć, że nieboskłon jest rozumiany jako „metaliczne sklepienie”, które rozciąga się od tego co nadprzyrodzone, do tego co przyrodzone, a w szczególności oddziela „wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem” (Rdz 1, 6-7). Ponad tym sklepieniem „[Pan] zbudował na niebiosach pałac wysoki” (Am 9, 6), Jego górną, transcendentną świątynię, gdzie nieustannie jest uwielbiana wielkość i świętość JHWH, Boga Izraela (por. Ps 148, 1-6). Należy zauważyć, że rozkaz uwielbiania Boga w górnej świątyni jest dany „aniołom”, „wszystkim Jego zastępom”, „słońcu i księżycowi”, „wszystkim gwiazdom świecącym’’, „niebiosom najwyższym” i „wodom, co są ponad niebem” (Ps 148, 2-4). Widocznie stanowią one część składową tego „pałacu wysokiego”. Mają one wychwalać „Imię JHWH”, gdyż On je stworzył i rozkazał im wielbić Go „na zawsze, na wieki” (Ps 148, 5-6). Toteż Psalm 150 wzywa do chwalenia JHWH, Boga Izraela, nie tylko w świątyni ziemskiej w Jeruzalem i w świątyni niebiańskiej, lecz także w całym kosmosie, który sam w sobie jest dziełem Jego potęgi i hymnem uwielbienia Boga. W końcu, miejscem niesienia Bogu chwały jest cała ziemia, gdzie „wszystko, co żyje” otrzymuje rozkaz chwalenia Boga JHWH (w. 6). Jednym słowem, zaprasza się wszystkich muzyków i wszystkie istoty żyjące do uwielbiania JHWH, Boga Izraela. Motywy chwały Psalm 150 wskazuje na dwa motywy chwały: „za potężne Jego czyny” i „za wielką Jego potęgę!” (w. 2). Jakie są te Jego potężne czyny? Mowa jest tu o wielkich Bożych działaniach, takich jak: wyzwolenie z niewoli egipskiej; przejście przez Morze Czerwone; zawarcie Przymierza na Górze Synaj; wejście do Ziemi Obiecanej; wzrost i trwanie narodu wybranego przy Bogu przez wieki i pokolenia. Te wielkie czyny JHWH, Boga Izraela, są często wspominane i wychwalane w całym Psałterzu. Na przykład, psalmista w Psalmie 6 mówi: „Zgromił Morze Czerwone i wyschło / i poprowadził ich przez fale jakby przez pustynię. / I ocalił ich z ręki ciemięzcy, / i z ręki przeciwnika uwolnił” (w. 9-10). Stąd on woła w Psalmie 104: „O Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! / Odziany we wspaniałość i majestat, / światłem okryty jak płaszczem. (…) Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! / Ty wszystko mądrze uczyniłeś” (w. Bóg jest wielki, gdyż wielkie są Jego dzieła. Można powiedzieć, że Psalm 150, w swoich słowach jakże prostych, jest wspaniałą syntezą wszystkich psalmów uwielbienia, rozsianych po całym Psałterzu. Zauważono, że w Księdze Psalmów przeważają psalmy błagalne, zwane także lamentacjami. Przyczyną ich powstawania były różnego rodzaju cierpienia lub nieszczęścia, ale stopniowo, z upływem czasu, zaczęło się pojawiać coraz więcej psalmów dziękczynnych, psalmów uwielbienia, wyrażających wdzięczność wobec Boga za otrzymane od Niego dobrodziejstwa. Jednym słowem, w Psałterzu przechodzi się od qînah, „próśb” i „błagań” do tehillah, „uwielbienia” i „chwały”. Taka oto stąd płynie lekcja na „pożegnanie” z Psałterzem: należy wchodzić coraz to bardziej w duchową dojrzałość, którą cechuje przechodzenie od modlitwy błagalnej do modlitwy uwielbienia. Od tej chwili powinna królować w nas czysta modlitwa uwielbienia, dziękczynienia, celebrowanie chwały Pana, przede wszystkim dlatego, że Bóg jest, że On istnieje, że daje się nam poznawać i kochać. I tutaj mamy do naszej dyspozycji w Psałterzu różnego rodzaju hymny, które sławią Boga za Jego dzieło stworzenia i za Jego niezwykłe czyny, dokonywane w przyrodzie i w dziejach ludzkich, zwłaszcza w dziejach Izraela. Temu mogą służyć także psalmy mądrościowe, zwane także dydaktycznymi, które zostały opracowane w trosce o przekazanie wiernym różnego rodzaju pouczeń. Ostatnim słowem modlitwy powinno zawsze być „Alleluja”, jak to mamy w niebiańskiej liturgii Apokalipsy św. Jana: „Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie, mówiący: «Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe (…). Amen! Alleluja!» I dobył się głos od tronu, mówiący: «Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy! (…) Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. Weselmy się i radujmy, i oddajmy Mu chwałę»” (Ap 19, 1-7a). Narzędzia chwały Psalm 150 wylicza siedem instrumentów muzycznych, jakie używano podczas liturgii świątynnej. Są to rogi, harfy, cytry, bębny, struny, flety i cymbały. Są one wyliczone w pewnym porządku. Jako pierwszy jest wymieniony šôpār, „róg”. Rogi lub trąby były używane przez kapłanów. Dźwięki tych instrumentów są wstrząsające, przenikliwe. Są ubogie, ale pozostawiają mocne wrażenie. Stąd róg był również instrumentem wojennym, sygnałowym, służył do wydawania rozkazów lub ceremonialnym, używanym podczas intronizacji króla (por. 1 Krl 1, Był także instrumentem alarmowym (por. Jl 2, 1; Am 3, 6). Kolejne wymienione instrumenty to nēbel, „harfa” i kinnôr, „lira”. Były one używane przez lewitów. Zwykle posiadały one po dziesięć lub dwanaście strun. Kinnôr był bardzo wytworny, a nēbel przysadzisty, podobny do worka. W rzeczy samej oba instrumenty są lirami, z tym że nēbel był lirą większą, o większej ilości strun, grubszych i strojonych niżej niż struny kinnôr. Pozostałe instrumenty to tōp, „tamburyn”, „bęben”, mēn, „struny”, ՙûgāb, „flet” i şeleşelîm, „cymbały”. Tamburyn i bęben to typowo kobiece instrumenty, które służyły jako akompaniament do tańca i śpiewu. W Księdze Wyjścia czytamy, że jak tylko Izraelici przeszli przez Morze Czerwone, to „Miriam prorokini, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią w pląsach i uderzały w bębenki. A Miriam intonowała im: «Śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, / bo swą potęgę okazał, /gdy konie i jeźdźców ich / pogrążył w morzu»” (15, 20). A zatem nie tylko różne instrumenty, ale także māhôl, „tańce”, służyły ludowi Bożemu do niesienia Bogu chwały podczas liturgii świątynnej. Bębny wymagały dużych umiejętności, gdyż należało umieć wydobywać z nich całe bogactwo brzmień i rytmów. Co do instrumentów strunowych to należy przypuszczać, że chodzi tu o wiolę i lutnię. Oba są instrumentami szarpanymi. Wszyscy ludzie brali udział w liturgii świątynnej. Nie jest tak, że ktoś jeden gra lub śpiewa, a pozostali słuchają, ale wszyscy uczestnicy liturgii angażują się w niesienie Bogu chwały. Każdy wypowiadał siebie przed Bogiem, tak jak mu to było dozwolone i jak potrafił. Przez wyliczenie instrumentów dętych, strunowych i perkusyjnych są ukazane wszystkie możliwe sposoby ówczesnego człowieka wyrażania ciałem, rękami, ustami, instrumentami chwały Bogu Najwyższemu. Możemy powiedzieć, że Psalm 150, swoimi słowami, swoją kompozycją, swoimi obrazami, zamyka Psałterz chwałą kultyczną i kosmiczną; zarazem podkreśla, jaką zasadniczą postawę powinien mieć człowiek przed Bogiem. Tę postawę ukazuje bardzo wymownie List św. Pawła do Efezjan, gdzie jest powiedziane, że Bóg stworzył nas po to, „byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu” (1, 12). A więc niesienie Bogu chwały jest szczególnym powołaniem i zadaniem każdego człowieka, zadaniem stworzenia wobec swego Stwórcy. Chwała jaką powinno się oddawać Bogu Pismo Święte i Tradycja Kościoła głosi, że świat został stworzony dla chwały Bożej. Bóg stworzył wszystko – wyjaśnia św. Bonawentura – „nie po to, by powiększyć swoją chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej”. A więc chwałą Boga jest to, by dokonywało się ukazywanie i udzielanie Jego dobroci. Człowiek, jako istota rozumna, bardziej aniżeli inne stworzenia ziemskie, jest uzdolniony tę dobroć Boga dostrzegać i z niej korzystać. Stąd św. Paweł nalega, by całe nasze życie stawało się nieustannym hymnem uwielbienia, „rozumną służbą Bogu” (Rz 12, 1). Wówczas człowiek i całe jego życie – jak poucza św. Ireneusz – będzie „chwałą Boga”. Celem zaś ostatecznym człowieka jest to, by Bóg, Stwórca wszystkiego, był „wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15, 28). 30 kwietnia 1951 roku umierał w Nagasaki japoński bohater narodowy, lekarz, Paweł Takashi Nagai, dziekan Radiologii na Uniwersytecie w Nagasaki, który z narażeniem własnego życia ratował ofiary po wybuchu bomby atomowej. W jednej ręce trzymał różaniec przysłany mu przez Papieża, a w drugiej krzyż podany mu przez syna. Uroczysty pogrzeb odbył się 14 maja. Na minutę zatrzymały się tramwaje, samochody, rowery; zatrzymała się praca w fabrykach, w biurach, w sklepach, na roli. Ludzie pozostali w bezruchu tam, gdzie zatrzymał ich przeraźliwy dźwięk syreny. Umierał w czterdziestym trzecim roku życia. Patrząc na krzyż zawieszony na ścianie, powiedział: „Z moim Krzyżem na ścianie nie mam potrzeby niczego więcej. Kiedy się modlę, czuję się najbogatszym człowiekiem na świecie” (por. Ks. H. Skoczylas CSMA, Perły ze świata Aniołów, Marki 2021, s. 343-349). Miejsce, motywy i narzędzia chwały u chrześcijanina Jakie jest miejsce chwały, w którym chrześcijanie oddaje cześć Bogu? Nie jest to już więcej świątynia jerozolimska, ale Jezus Chrystus, świątynia Ojca. W Jezusie Chrystusie my chwalimy Ojca. On jest mistycznym miejscem uwielbienia Boga, stąd w liturgii Mszy świętej modlimy się: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie Boże, Ojcze Wszechmogący (…) wszelka cześć i chwała”. W Chrystusie posiadamy miejsce niesienia Bogu doskonałej chwały. Kolejnym miejscem niesienia Bogu chwały jest Kościół święty, czyli wszyscy, którzy poprzez Chrzest święty, zostali wszczepieni w Chrystusa, jak gałązki winne w krzew winny (por. J 15, 1-11). A więc i każdy z nas „trwając w Nim”, z Nim i przez Niego staje się miejscem, niesienia Bogu doskonałej chwały. Dzięki Jezusowi i Kościołowi, który jest Jego Mistycznym Ciałem, także i budowle sakralne stają się miejscem chwały. W końcu, i nasze domy, nasze miejsca pracy, mogą i powinny brać udział w chwale niesionej Bogu. Jakie są motywy chwały, czyli za co w szczególny sposób chrześcijanin uwielbia Boga? Nade wszystko uwielbia Go za dzieło stworzenia i odkupienia. Szczegółowo te motywy wyliczają prefacje Mszy świętej i prośby w Liturgii godzin. Na przykład, w Liturgii godzin modlimy się: Chwała Tobie, Panie, za stół Ciała i Krwi Chrystusowej…; Chwała Tobie, Panie, za stół Twojego Słowa, zastawiony dla nas przez Apostołów…; Chwała Tobie, Panie, za Twój święty, zbudowany na fundamencie Apostołów, Kościół…; Chwała Tobie, Panie, za sakramenty chrztu i pokuty, które powierzyłeś Apostołom, bo przez nie oczyszczasz nas z wszystkich grzechów. Każdy z nas może mieć coś w rodzaju „własnej prefacji” i w niej dziękować dobremu Bogu za liczne Jego dary. Jakie są narzędzia chwały, poprzez które chrześcijanin oddaje cześć Bogu? Przede wszystkim jest nim nasze ciało, żywy „przybytek Ducha Świętego” (1 Kor 6, 19). Tymi narzędziami są nasze usta, ręce i to wszystko, co tworzymy. A dla osób związanych z Bogiem poprzez dar życia zakonnego, jest nią konsekracja zakonna, która powinna być dla nich coraz to bardziej narzędziem doskonałej chwały niesionej Bogu, czynić ich dla Boga „ofiarą żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz [ich] rozumnej służby Bożej” (Rz 12, 1). Zakończenie Jan Paweł II w komentarzu do Psalmu 150 zamieścił bardzo ważne przesłanie, które powinno zapaść każdemu człowiekowi głęboko do serca. Mówi tam: „Trzeba zatem odkryć i stale przeżywać piękno modlitwy oraz liturgii. Należy modlić się do Boga, nie tylko wypowiadając poprawnie formuły teologiczne, ale również w sposób piękny i godny. W związku z tym wspólnota chrześcijańska powinna zrobić rachunek sumienia i postarać się, aby w coraz większym stopniu powracało do liturgii piękno muzyki i śpiewu. Należy usunąć z kultu niekonsekwencje stylu, przestarzałe formy wyrazu, niedbałą muzykę i teksty, które nie odpowiadają wielkości sprawowanego aktu. Znaczące jest w tym kontekście wezwanie zawarte w Liście św. Pawła do Efezjan, by unikać wszystkiego, co jest przesadne i niestosowne, i napełniać usta czystym brzmieniem hymnów liturgicznych: «Napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie psalmami i hymnami, i pieśniami pełnymi ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach. Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa» (5, 18-20)” (por. Jan Paweł II – Benedykt XVI, dz. cyt. s. 476-477). Alleluia will be solemnly chanted at other times also, usually in conjunction with Psalm verses. History The Hebrew word " Halleluya " as an expression of praise to God was preserved, untranslated, by the early Christians as a superlative expression of thanksgiving, joy, and triumph.
STARY TESTAMENT Księga Psalmów PSALM 1501 Alleluja! 1501 Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie!2 2 Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielką Jego potęgę! 3 Chwalcie Go dźwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze! 4 Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i flecie!3 5 Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczących: 6 Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja. PROLOG«« Ps 150 »»
Available on iTunes, Amazon, Spotify and all major streaming servicesOnce Upon A Dreamhttp://bit.ly/ItunesOnceUponADreamhttp://bit.ly/AmazonOnceUponADreamht Examples Stem Mogę prosić o " Alleluja "? Nazywa się to Pieśń Alleluja, pod tytułem " Jezus bierze lejce ". Raz czy dwa śpiewaliśmy Alleluja. Literature A z boku: „Samobój- cze oświadczenie: Alleluja, umiem latać!” Literature Alleluja! zbór: Jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy. WikiMatrix Najchętniej zatańczyłby wokół pomieszczenia i fiknął koziołka. – Alleluja! Literature Usłyszałem natomiast: „Alleluja, umiem latać” i „Śledczy drzemie, a świadek rzuca się z okna”. Literature "Po długich badaniach okazało się, że nie jest zupełnie pewna, czy to „Alleluja"", czy „Arizona""." Literature "Zakonnica twierdziła, że stale słyszy dźwięki harfy i głos wołający „Alleluja!""." Literature Musiałam się powstrzymać, by nie krzyknąć “Alleluja!”. Literature Kiedy wyciągniemy drugą [na południu], zaśpiewamy alleluja”84. Literature Lecz one chcą tylko zakrzyknąć „Alleluja!”. Literature Pies próbował wepchnąć głowę między jej kolana i stół, licząc, że spadną mu jakieś okruchy albo (alleluja!) Literature Chwała, alleluja, sławmy Boga, bracie. Bilokowała się, słuchając Alleluja w czasie mszy. Literature Tak jest./ Odlecę stąd/ Niczym ptak,/ przefrunę mury więzienne/ Odlecę stąd, odlecę/ Odlecę stąd, odlecę w blasku/ Odlecę stąd, odlecę/ O brzasku./ Kiedy umrę,/ Alleluja w końcu/ Odlecę stąd, odlecę/ Jeszcze kilka ciężkich dni,/ a potem/ Odlecę stąd, odlecę/ Tam gdzie zabawa/ nigdy nie kończy się.../ Odlecę stąd, odlecę/ Odlecę stąd, odlecę w blasku/ Odlecę stąd, odlecę/ O brzasku./ Kiedy umrę,/ Alleluja w końcu opensubtitles2 Mój ulubiony fragment to partia Alleluja, zwłaszcza jeśli wykonawcy potrafią rozegrać wszystkie pauzy. Literature Wypowiedział na głos jej imię: – Alleluja Literature The opening words of this psalm are, ‘Hallelujah! Praise God from heaven’ (v.1, MSG). The last five psalms (Psalm 146–150) each begin and end with ‘Hallelujah’. The Psalms, as with the New Testament and the whole Bible, end with exuberant praise, blessing and delight. ‘Hallelujah! Praise the Lord from the heavens; praise him in the Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie! Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielką Jego potęgę! Chwalcie Go dźwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze! Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i flecie! Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczących: Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja.
It is also permissible to sing another psalm or tract, as found in the Graduale. "63. When there is only one reading before the Gospel, "a. During a season when the Alleluia is to be said, either the Alleluia Psalm or the responsorial Psalm followed by the Alleluia with its verse may be used; "b.
. Nieszpory Niedzielne i Świąteczne . Wstęp . Kapłan: Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu, Wierni: Panie, pospiesz ku ratunkowi memu. Wierni: Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu, Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak od początku była, tak i ninie, I na wiek wieków niechaj zawsze słynie. Alleluja. . Hymn . Stwórco światłości najlepszy, Coś dzienne światło zapalił I w blasku nowej światłości Nadałeś światu początek. Złączyłeś ranek z wieczorem I dniem je nazwać kazałeś. Gdy nocy ciemność zapada, Wysłuchaj prośby błagalne: By dusza winą skalana Nie poszła nagle w zaświaty, Nie myśląc o tym, co wieczne, Szukając złudnych rozkoszy. Do bram niebieskich niech puka I weźmie życia nagrodę. Przewinień wszelkich się strzeżmy, Wciąż nośmy Boga w swym sercu! O, spraw to, Ojcze najlepszy I równy z Ojcem, Ty, Synu, Co z Duchem, Dawcą radości, Chwalebnie władasz przez wieki. Amen. Inny hymn: Już słońce schodzi ogniste - nr 201. W miejscu hymnu można również śpiewać okolicznościową pieśń, w zależności od okresu liturgicznego. Po odśpiewaniu hymnu śpiewa się psalmodię, składającą się z trzech psalmów lub dwóch psalmów i pieśni zaczerpniętej z Listów Apostolskich lub Apokalipsy. . Psalmodia Psalm 110 [109]. Rzekł Pan do Pana mego łaskawym Swym głosem: siądź mi przy boku prawym. Aż Twoje wszystkie zuchwałe wrogi Dam za podnóżek pod Twoje nogi. Berło Twej mocy wydam z Syjonu, Świat cały padnie u Twego tronu. A Ty używać będziesz praw swoich, Wśród nieprzyjaciół panując Twoich. Skoro rozpoczniesz swe panowanie, Przy Tobie lud Twój w jasności stanie. Nim jeszcze zorzy świecić kazałem, Ciebie z wnętrzności swoich wydałem. Pan to poprzysiągł, Jego zaś mowa Danego nigdy nie cofnie słowa. Ty jesteś kapłan do końca wieka, Według obrządku Melchizedeka. Przy Twej prawicy Pan jest nad pany, W dzień gniewu swego zetrze tyrany. Sąd swój rozciągnie po całym świecie I nieposłuszne narody zgniecie. Pyszną na ziemi głowę poniży, Która Mu Jego chwały ubliży. Z mętnej po drodze pić będzie rzeki, Dlatego głowę wzniesie na wieki. Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu, Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak na początku i zawsze, i ninie, Niech imię Pańskie na wiek wieków słynie. * * * Psalm 111 [110] . Całym Cię sercem chwalić będę, Panie, Gdzie rada mędrców, gdzie cały zbór stanie. Wielkość niezmierna dzieł Boga Jakuba, Którymi władnie, jak Mu się podoba. Co pocznie, wszystko pełne jest zacności, Pełen uwielbień wiek sprawiedliwości. Jego nie przetrwa żaden, a na ziemi Wiecznie pamiętny będzie cudy swymi. Pan dobrotliwy, Pan to miłosierny, Karmi i hojnie bogaci lud wierny. Stateczny w słowie, co raz postanowił, Wiecznymi czasy tego nie odmówił. Moc swą okazał, gdy wygnał pogany, A ten kraj synom Izraela dany. Sprawy rąk Jego prawdą miarkowane, A zaś słusznością prawa prostowane. Te się na wieki żadnych lat nie boją, Bo na słuszności i na prawdzie stoją. Pan sługi swoje z niewoli wybawił I dla nich wieczny testament zostawił. Imię ma straszne i pełne świętości, A bojaźń Boga początkiem mądrości. Ci, co z niej biorą wzór życia na ziemi, Będą od wszystkich wiecznie chwalonymi. Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu, Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak na początku i zawsze, i ninie, Niech imię Pańskie na wiek wieków słynie. * * * Psalm 112 [111] . Szczęśliwy i nie zna kaźni, Kto w Pańskiej żyje bojaźni. Najmilsza jemu jest droga: Iść według przykazań Boga. Krew jego zacna na ziemi Porówna zawżdy z możnymi. Ród się cnotliwych rozpleni I będą błogosławieni. Dom jego będzie obfity W zbiory i trwałe zaszczyty. A cześć poczciwego człeka Pójdzie od wieka do wieka. Niechaj noc zaćmi mgły swymi, Światło jest nad cnotliwymi. Zawsze im Pan jest życzliwy, Litosny i sprawiedliwy. Człek miły, pełen wesela, Gdy drugim z swego udziela. W słowie się swoim tak rządzi, Że, co wyrzecze, nie zbłądzi. Ludzka pamięć jego sprawy Uwieczni: "Był to mąż prawy", I zły go język nie trwoży, Bezpieczen w nadziei Bożej. Stateczność jego cnej duszy Żadną się rzeczą nie wzruszy. Wydoła złej chwili snadnie, Aż nieprzyjaciel upadnie. Rozsypał swoje szczodroty Na wdowy, biedne sieroty. Przeto uczynnością słynie I chwała jego nie zginie. Zły na to patrząc, boleje, Zgrzyta, z zazdrości sinieje. Taki, co w głowie uradzi, Do skutku nie doprowadzi. Ojcu razem i Synowi, Świętemu także Duchowi Jak była, tak niechaj wszędzie Wieczna chwała zawsze będzie. * * * Psalm 113 [112] . Chwalcie, o, dziatki, Najwyższego Pana, Niech Mu jednemu cześć będzie śpiewana. Niech imię Pańskie przebłogosławione Po wszystkie wieki będzie uwielbione. Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada, Niechaj świat Boską chwałę opowiada. Pan ma narody wszystkie pod nogami. Jego się chwała wznosi nad gwiazdami. Kto się wżdy z Panem tym porówna, który Wysoko siedząc, z swej niebieskiej góry I co na niebie, i co jest na ziemi, Oczyma widzi nieuchronionymi. On ubogiego z nędzy wyprowadzi I z książętami na ławie posadzi. On niesie radość dla niepłodnej matki, Miłe w jej domu rozmnażając dziatki. Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu, Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak na początku i zawsze, i ninie, Niech imię Pańskie na wiek wieków słynie. * * * Psalm 117 [116] . Boga naszego chwalcie, wszystkie ziemie Daj Mu cześć winną, całe ludzkie plemię. Bo litość Jego nad nami stwierdzona, A prawda Pańska wiecznie uiszczona. Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu, Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak na początku i zawsze, i ninie, Niech imię Pańskie na wiek wieków słynie. * * * . Kapłan: Alleluja Wierni: Alleluja. Kapłan: Zbawienie, chwała i moc należą do Boga naszego, Wierni: Alleluja. Kapłan: Bo Jego wyroki są prawdziwe i sprawiedliwe. Wierni: Alleluja. alleluja. Kapłan i Wierni: Alleluja. Kapłan: Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, Wierni: Alleluja. Kapłan: Którzy się Go boicie, wielcy i mali. Wierni: Alleluja, alleluja. Kapłan i Wierni: Alleluja. Kapłan: Bo zakrólował Pan, Bóg nasz, wszechmogący, Wierni: Alleluja. Kapłan: Weselmy się i radujmy, i oddajmy Mu chwałę. Wierni: Alleluja, alleluja. Kapłan i Wierni: Alleluja. Kapłan: Bo nadeszły Gody Baranka, Wierni: Alleluja. Kapłan: A Jego Małżonka się przystroiła. Wierni: Alleluja, alleluja. Kapłan i Wierni: Alleluja. Kapłan: Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Wierni: Alleluja. Kapłan: Jak była na początku tera i zawsze i na wieki wieków Wierni: Alleluja, alleluja. * * * . Czytanie (2Kor 1,3-4) Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. (z niedzieli 1. tygodnia Liturgii Godzin) . Responsorium . Kapłan i Wierni: Niech imię Pańskie będzie błogosławione. Kapłan: Teraz, zawsze i na wieki. Wierni: Będzie błogosławione. Kapłan: Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Wierni: Niech imię... . Magnificat Pieśń Maryi (Łk 1,46-55) . Wielbi dusza moja Pana I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Iż wejrzał na pokorę służebnicy swojej. Oto bowiem odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody. Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, Który możny jest i święte imię Jego. A miłosierdzie Jego od narodu do narodów Bojących się Jego. Uczynił moc ramieniem swoim, Rozproszył pyszne myślą serca swego. Złożył mocarzy z stolicy, A podwyższył pokorne. Łaknące napełnił dobrami, A bogaczy z niczym wypuścił. Przyjął Izraela, sługę swego, Wspomniawszy na miłosierdzie swoje. Jako mówił do ojców naszych, Abrahamowi i potomstwu jego na wieki. Chwała Ojcu i Synowi, I Duchowi Świętemu. Jak była na początku i teraz, i zawsze, I na wieki wieków. Amen. * * * . Wielbi dusza moja Pana I raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, A Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie Nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, Rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, A wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, A bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, Pomny na swe miłosierdzie, Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku, teraz i zawsze, I na wieki wieków. Amen. * * * . Uwielbiaj, duszo moja, sławę Pana mego. Chwal Boga Stworzyciela, tak bardzo dobrego. Bóg mój, zbawienie moje, jedyna otucha, Bóg mi rozkoszą serca i weselem ducha. Bo mile przyjąć raczył swej sługi pokorę, Łaskawym okiem wejrzał na Dawida córę. Przeto wszystkie narody, co ziemię osiędą, Odtąd błogosławioną mnie nazywać będą. Bo wielkimi darami uczczonam od Tego, Którego moc przedziwna, święte imię Jego. Którzy się Pana boją, szczęśliwi na wieki, Bo z nimi miłosierdzie z rodu w ród daleki. Na cały świat pokazał moc swych ramion świętych, Rozproszył dumne myśli głów pychą nadętych. Wyniosłych złożył z tronu, znikczemnił wielmożne, Wywyższył, uwielmożnił w pokorę zamożne. Głodnych nasycił hojnie i w dobra spanoszył, Bogaczów z torbą puścił i nędznie rozproszył. Przyjął do łaski sługę, Izraela cnego, Wspomniał nań, użyczył mu miłosierdzia swego. Wypełnił, co był przyrzekł niegdyś ojcom naszym, Abrahamowi z potomstwem jego, wiecznym czasem. Wszyscy śpiewajmy Bogu w Trójcy jedynemu: Chwała Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu. Jak była na początku, tak zawsze niech będzie, Teraz i na wiek wieków niechaj słynie wszędzie. * * * . Wielbij, duszo moja, Pana, Któraś od Niego wybrana. I wesel się w Bogu swoim, Co jest Zbawicielem moim. Wejrzał On z swojej stolicy Na pokorę służebnicy. I po wszystkie wieki czczoną Chce Ją mieć błogosławioną. Moc najwyższa mnie wsławiła, Kiedy dla mnie uczyniła Cuda nigdy niepojęte, Której imię zawsze święte. A litość od pokolenia Do pokoleń i zbawienie Tych, co się Boga lękają I Panem Go swym uznają. Wszechmocny Pan nieśmiertelną Moc okazał swoją dzielną, Gdy myśli pysznych rozproszył I dumne serca pokruszył. Bohaterów dumnomężnych, Gdy strącił z tronu potężnych, A pokornych wyprowadził I na tronach ich osadził. Gdy ubogich bogactwami Dom napełnił i skarbami, A pogardził bogatymi I zrównał ich z ubogimi. Sługę swego, kiedy w stałą Wziął opiekę swą wspaniałą Izraela, miłosierny Bóg w przymierzach swoich wierny, Które z naszymi przodkami, Abrahama potomkami, Uczynił i zawarł stałe I na wieki wiecznie trwałe. Chwała Ojcu i Synowi, Świętemu także Duchowi Niech będzie wszędzie stateczna. Teraz i na wieki wieczna. Amen. . Prośby, czyli błagania wstawiennicze Chrystus Pan jest naszą Głową, a my członkami Jego Ciała. Uwielbiajmy Go i z radością wołajmy: . Niech przyjdzie, Panie, Twoje królestwo. Nasz Zbawicielu, / uczyń swój Kościół żywym znakiem zjednoczenia całej ludzkości - i skutecznym narzędziem zbawienia / wszystkich narodów. Bądź zawsze z kolegium biskupów / i naszym Papieżem, - udziel im daru jedności, / miłości i pokoju. Spraw, niech chrześcijanie / ściślej zjednoczą się z Tobą jako Boską Głową - i swym życiem / świadczą o Twoim królestwie. Racz obdarzyć / świat pokojem, - niech wszędzie zapanuje / bezpieczeństwo i zgoda. Udziel zmarłym / chwały zmartwychwstania, - spraw, abyśmy się stali / uczestnikami ich szczęścia. Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. . Modlitwa Boże wszechświata, od Ciebie pochodzi wszelka doskonałość, + zaszczep w naszych sercach miłość ku Tobie i daj nam wzrost pobożności, * umocnij w nas wszystko, co dobre, i troskliwie strzeż tego, co umocniłeś. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, + który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen. Modlitwa wzięta jest z 22. niedzieli zwykłej. Można też wziąć kolektę z danej niedzieli. . Zakończenie Gdy przewodniczy kapłan: Kapłan: Pan z wami. Wierni: I z duchem twoim. Kapłan: Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty. Wierni: Amen. Kapłan: Idźcie w pokoju Chrystusa. Wierni: Bogu niech będą dzięki. Jeżeli nie ma kapłana lub diakona, po modlitwie końcowej dodaje się: Niech nas Bóg błogosławi, broni od wszelkiego zła i doprowadzi do życia wiecznego. Amen Dalej << menu - Skarbiec pieśni kościelnych ..
. 795 350 452 516 172 730 43 133

alleluja alleluja alleluja alleluja psalm