Data utworzenia: 14 listopada 2017, 15:44. Tego możemy być pewni. Każdy z nas kiedyś umrze. Nikt nie wie jednak, co czeka go po śmierci. Niektórzy sądzą, że nic. Inni wierzą w życie pozagrobowe. W internecie znaleźć można relacje osób, które twierdzą, że jedną nogą były już po drugiej stronie. Opowiadają, co wtedy czuły. Oto ich historie. Byli jedną nogą po drugiej stronie. Opowiadają, co widzieli Foto: 123RF Ciemna, pusta przestrzeń Kiara St. Clara pochodzi z Nowego Jorku. Miała 29 lat, gdy doznała wstrząsu anafilaktycznego. – Moje serce zatrzymało się na jakieś 2 minuty. Byłam defibrylowana i zapadłam w 2-dniową śpiączkę. Podczas, gdy moje ciało cierpiało tortury, umysł odciął się od bólu. Wciąż wydawałam dźwięki i fizycznie reagowałam, ale w pewnym sensie już mnie nie było. Pamiętam, że pogodziłam się z tym, że to już koniec – napisała na portalu kobieta. – Nie ma słów, które oddałyby, jak czułam się samotna. Trafiłam do ciemnej, pustej przestrzeni, gdzie nie istniało coś takiego jak grawitacja. Zaczęłam wzywać przyjaciół i bliskich, którzy już odeszli. Ku mojemu zdziwieniu nie pojawił się nikt, kto dodałby mi otuchy. Żałowałam rzeczy, których nie zrobiłam – opowiadała. – Byłam jednocześnie spokojna, zdezorientowana i smutna. Moje ciało zgasło. Wyłączyło się jak urządzenie, któremu wyczerpała się bateria – dodała. Amerykanka stanęła ze śmiercią twarzą w twarz. Jej życie się jednak nie skończyło. „Coś ciągnęło mnie w stronę światła” Swoją historią podzieliła się także Lucia Arrigucci. – W 2014 roku byłam bliska śmierci. Spadłam z konia. Nigdy nie zapomnę tych kilku minut, które minęły zanim wstrzyknięto mi morfinę. Leżałam na skałach i patrzyłam w niebo. Widziałam znajdujące się nade mną drzewa. Moje serce było bliskie zatrzymania. Bałam się tego. Czułam, jakbym wydostawała się z ciała, odłączała od niego. Coś ciągnęło mnie w stronę światła – wspomniała. – Pomyślałam: „nie ma się czego bać” – dodała. – Kolejną myślą było to, że umieram robiąc to, co kocham – kontynuowała. – Wtedy zobaczyłam mojego 3-latka wracającego z przedszkola. Szukał mnie. Nagle zrobiło mi się smutno – napisała. Lucia Arrigucci poczuła silną wolę życia. Chciała wyjść z tego dla swojego dziecka. Kobieta wspomniała, że wciąż potrzebuje rehabilitacji, ale stara się czerpać radość z każdej chwili spędzonej z rodziną. Zobacz także Inne, spokojne miejsce Austin McCormack omal nie zginął w 1974 roku. Miał wtedy 24 lata. Jego motocykl miał wypadek na rzadko uczęszczanej, meksykańskiej drodze. W jednośladzie pękła przednia opona. Mężczyzna stracił nad nim kontrolę i uderzył w skały. – Kiedy odzyskałem świadomość, leżałem odrętwiały, zakrwawiony, do tego dzwoniło mi w uszach i nie mogłem się ruszyć. Pomyślałem: „a więc jeszcze nie umarłeś” – opowiadał McCormack. – Już kiedyś oszukałem śmierć, ale tym razem było inaczej. Ogarnął mnie niewiarygodny spokój. Zacząłem myśleć nad moim pełnym przygód życiem. Wszystko to, czego chciałem, żałowałem lub oczekiwałem się mieszało. Byłem w innym, spokojnym miejscu – napisał. Po chwili wszystko zniknęło. – Przestałem krwawić. Zrobiłem rozeznanie, co złamałem. Znów mogłem normalnie oddychać – stwierdził. – Od tamtego dnia już wiem, jak wyglądają ostatnie chwile życia – dodał. Całe życie przelatuje przed oczami Jedną nogą po drugiej stronie był też Christopher Mooney z Bristolu. Brytyjczyk nie zdradził, co dokładnie go spotkało. Tłumaczył, że od śmierci dzieliło go jakieś 20-30 sekund. – Byłem pewien, że umrę. Bardzo dobrze pamiętam, co wtedy czułem. W końcu jak mógłbym zapomnieć – stwierdził. – Byłem bardzo spokojny. Ludzie boją się śmierci, ale gdy zdasz sobie sprawę, że to się dzieje i nie możesz nic zrobić, odnajdujesz ukojenie. To była jedna z najbardziej wyciszających chwil w moim życiu – opowiadał. – Miałem mnóstwo refleksji. Często słyszy się, że „całe życie przelatuje przed oczami”. Właśnie tak było – dodał. Mężczyzna stwierdził, że w pewnej chwili nawet zachciało mu się śmiać. Stało się tak, gdy pomyślał, jakiego ma pecha, że umrze. – To doświadczenie pomogło mi uwierzyć. Wtedy byłem ateistą, ale nie czułem, że to już koniec. Nie czułem, że to koniec mojej egzystencji. Wręcz przeciwnie. Wydawało mi się, że przechodzę z jednej fazy życia w drugą – stwierdził. Zobacz też: Jej ojciec leżał w szpitalu. Przed salą zobaczyła śmierć i kruka To nagrały kamery w szkole. O 3 nad ranem Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Ludzi od zawsze fascynowało, co się z nami dzieje po śmierci. Bez względu na to, co myślisz o życiu pozagrobowym (lub jego braku), na pewno intrygują Cię historie, w których ludzie opowiadają o swoich wizjach lub doświadczeniach z pogranicza życia i śmierci. Opowieści tych osób jedni traktują jako dowód życia pośmiertnego, inni jak nadprzyrodzone zdarzenia. Jeszcze inni szukają naukowego wytłumaczenia tego zjawiska. Niezależnie od tego, do której grupy należysz, na pewno w tym wpisie znajdziesz coś dla siebie, bo dzisiejszy wpis będzie właśnie o takiej historii. Mojej historii. SPIS TREŚCI Czy byłam po „drugiej stronie?” Czym są doświadczenia z pogranicza życia i śmierci? Głęboka przemiana Spojrzenie ze strony naukowej na doświadczenia z pogranicza życia i śmierci Świadomość po śmierci istnieje. Badania naukowe Czy wiesz, że… Czy byłam po „drugiej stronie?” Kiedy wybudziłam się ze śpiączki, opowiadałam rodzicom, że unosiłam się nad ziemią. Patrzyłam z góry, na ratowników, którzy mnie reanimowali, a potem wprowadzali moje ciało na noszach do karetki. Być może Was rozczaruję, ale to jedyne wspomnienie, które i tak znam tylko z opowieści rodziców, ponieważ był to okres bezpośrednio po wybudzeniu, z którego niewiele pamiętam. Nie było żadnego tunelu, ani nawołującego z oddali głosu, albo może był, ale nie nazbyt kuszący. Sama nie wiem, czy uwierzyłabym w taką historię komukolwiek, ale po wybudzeniu kompletnie nie ogarniałam, co się dzieje wokół mnie. Nie zastanawiałam się nawet, dlaczego leżę w szpitalu, miałam uraz pamięci krótkotrwałej, nie pamiętałam, co się stało, a opowiedziałam, co się ze mną działo. Czym są doświadczenia z pogranicza życia i śmierci? Nie byłabym sobą, jeżeli nie przemyciłabym do wpisu trochę naukowego bełkotu na ten temat. NDE – near-death experiences – to doświadczenia osób, które znalazły się w stanie zagrożenia życia, często w śmierci klinicznej, które przeżyły zatrzymanie krążenia. Do najczęściej opisywanych doświadczeń należą: poczucie bycia martwympoczucie opuszczenia ciała – może towarzyszyć temu obserwacja swojego ciała z górywidzenie światła na końcu tunelu – może być wynikiem niedotlenienia mózguw zależności od wyznawanej religii – widzenie swoich bogówodczuwanie pozytywnych emocji – błogość, euforia, akceptacja śmierci W literaturze było to opisane tak: wyobraź sobie sen, w którym odczuwasz intensywne uczucie obecności, najprawdziwsze i najbardziej realne doświadczenie w twoim życiu, gdy odpływasz od ciała i patrzysz na własną twarz. Przeszywa Cię strach, gdy mijają wspomnienia z twojego życia, ale potem ogarnia cię już tylko uczucie błogości. Brzmi, jak reklama fazy po dobrym ziole. Jaka szkoda, że wciąż krążymy wokół tematu śmierci. Ludzie, którzy doświadczyli chwilowej śmierci ciała, często są w stanie opisać to, co się działo wokół nich, podczas gdy teoretycznie nie wykazywali żadnych funkcji życiowych. Trafili do szpitala już nieprzytomni, ale pamiętają rozmowy i potrafią dokładnie opisać otoczenie. Głęboka przemiana NDE to przemieniające doświadczenie, które powoduje głębokie zmiany w stosunku do życia i śmierci. Pacjenci, którzy doświadczyli NDE zdecydowanie lepiej potrafią sobie radzić ze stresem. Nasza skala stresu dotycząca codziennych spraw w większości składa się z „jest okej”, a potem „trochę mnie to zaniepokoiło”. Dzięki grupie na Facebook’u zrzeszającej osoby z wszczepionymi urządzeniami, poznałam wiele osób po NZK (nagłe zatrzymanie krążenia). Z jednymi znam się osobiście, z innymi rozmawiałam tylko przez szybkę, ale nie przeszkadzało nam to w nawiązaniu specjalnej więzi. Dzięki nim wiem, że nikt nie potrafi nas tak zrozumieć, jak my sami. Śmierć kliniczna pozwoliła mi nabrać dużego dystansu do życia, innej perspektywy, ale i sprawić, że śmierć sama w sobie przestała być przerażająca. Jeżeli miałabym spojrzeć na siebie z boku, obiektywnie, określiłabym siebie jako osobę, która cieszy się z drobnych rzeczy, jest lekkoduchem i prawie niczym się nie przejmuje (co nie raz zostało mi to wypomniane). Natomiast prawda jest taka, że po takich przejściach, jest wiele rzeczy, które doceniam, bo wiem jak łatwo je stracić i mało spraw może wyprowadzić mnie z równowagi. Większość przyjmuję na chłodno. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że nawet jeśli niechcący odcięłabym sobie palec, poinformowałabym o tym spokojnym tonem. W końcu, co to zmieni, jeśli wprowadzę do swojego życia panikę? Prawdziwi panikarze pewnie straciliby sens życia, ale wiem, niektórym to pomaga uwolnić złe emocje i na zdrowie! Każdy ma swój sposób na radzenie sobie w życiu. Ale powiem Wam, że okazało się, że mnóstwo jest takich spraw, nad którymi mogę spokojnie przejść dalej i nie przejmować się nimi. I życie dalej trwa, a świat się nie zawalił (wow!). Polecam czasem spróbować. Po tym, jak ukazał się mój wpis na JoeMonster, otrzymałam od Was mnóstwo wiadomości i komentarzy, że ten wpis ustawił z powrotem wasze życie do pionu i przypomniał, że są rzeczy ważne i ważniejsze. Bardzo się cieszę i odhaczam to jako swój mały sukces, że tak pozytywnie odebraliście ten przekaz! Spojrzenie ze strony naukowej na doświadczenia z pogranicza życia i śmierci Świadomość po śmierci istnieje. Dr Sam Parnia1 opublikował pierwsze na tak dużą skalę badanie pod kryptonimem AWARE (AWAreness during REsuscitation). Badanie miało na celu poznanie doświadczeń osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca. Przeprowadził on również z nimi szereg wywiadów. Według niego wszystko wskazuje na to, że ludzie zachowują świadomość jeszcze w pierwszej fazie zgonu. Bez wątpienia najciekawszym tematem w tym badaniu była chęć zbadania możliwości oddzielenia się od swojego ciała i obserwowania się z góry. Wyniki wykazały, że 40% osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca, wiedziało w tym czasie, że były klinicznie martwe. Jeszcze zanim ich serca zostały ponownie uruchomione. Infografika – źródło własne Być może umysł naprawdę może funkcjonować, niezależnie od mózgu? Lekarze definiują śmierć na podstawie momentu, kiedy serce przestaje bić. Wtedy krew nie krąży już do mózgu, co oznacza, że jego funkcje niemal natychmiast uległy zatrzymaniu. Technicznie rzecz biorąc, w ten sposób stwierdza się czas zgonu. Mózg zwykle „wyłącza się” w ciągu 20-30 sekund po zatrzymaniu serca. Sukcesywnie coraz większe grono badaczy przychyla się teorii, że ludzka świadomość nie zanika natychmiast po zatrzymaniu pracy serca. Jest to istotne, ponieważ do tej pory zakładano, że doświadczenia związane ze śmiercią są prawdopodobnie halucynacjami lub złudzeniami. Świadomość po śmierci klinicznej: „Czy później zaniknie, nie wiemy” Trzeba przyznać, że fakt, iż człowiek może być świadomy w momencie, gdy lekarze ogłaszają czas jego zgonu, jest nieco przerażający. Obecnie Parnia bada najbardziej tajemnicze aspekty stanów granicznych. Stara się wykryć, co stoi za opowieściami osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca. Tymi o poczuciu „opuszczenia ciała” i innych doznaniach związanych z doświadczeniem śmierci klinicznej. Ma nadzieję, że te relacje ujawnią mu coś o strefie zawieszenia życia i o naturze śmierci jako takiej. Badania naukowe Dr Pim Van Lommel2 i jego współpracownicy ze szpitala Rijnstate w Holandii prowadzili badania przez 13 lat (1988-2001) . Pytali pacjentów odratowanych ze stanów śmierci klinicznej, czy pamiętają coś z tego okresu. Przebadanych było 344 pacjentów i 62 osoby przyznały, że mają wspomnienia z tego okresu. 18% przyznała, że miała wspomnienia z przeżyć doznanych w czasie, kiedy byli klinicznie martwi. Niestety, nie dla wszystkich doświadczenie z pogranicza śmierci, do którego doprowadziło zatrzymanie akcji serca, jest czymś wspaniałym. Dla większości osób jest traumatycznym wspomnieniem, często powiązanym z zespołem stresu pourazowego (PTSD). Nasuwa się, więc pytanie: Dlaczego niektóre osoby doznają pozytywnych doświadczeń z pogranicza śmierci? U zwierząt, podczas ekstremalnego niebezpieczeństwa wydzielane są dopamina oraz opioidy, które pomagają znieść ból. Te same substancje mogą być wydzielane również u ludzi, podczas zdarzenia zagrażającego życiu. Pomagają one wywołać pozytywne emocje oraz znieść ból (Mobbs i Watt 2011). Czy wiesz, że… Doznania pojawiające się w stanie śmierci klinicznej mogły dać początek praktycznie wszystkim wierzeniom religijnym, w których występuje życie pośmiertne? Wizje raju czy piekła do złudzenia przypominają to, o czym opowiadają osoby, które przeżyły śmierć kliniczną Źródło: 793 views

Nowy sposób na e-księgarnię. Ebook + książka Po drugiej stronie jeziora, Agnieszka Karecka. EPUB,MOBI. Wypróbuj 3 dni za darmo lub kup teraz do -50%!

48 osób interesuje się tą książką. Wydawca: Wydawnictwo Kobiece. Kategoria: Thriller, sensacja, horror. Język: polski. Rok wydania: 2023. Opis. „Dom po drugiej stronie jeziora”. Riley Sager, autor bestsellerowych powieści „Tylko przetrwaj noc” i „Zamknij wszystkie drzwi”, wraca ze swoim najbardziej zaskakującym jak dotąd

Powiększenie (przerost) lewej komory jest odpowiedzią mięśnia sercowego na jego uszkodzenie lub wymuszoną nadmierną pracę i może wynikać z wielu chorób serca, ale także tarczycy, czy chorób reumatologicznych. Warto dowiedzieć się, jakie są przyczyny powiększenia lewej komory serca, która z nich jest najczęstsza oraz czy takie rozpoznanie zawsze jest powodem do niepokoju. Autor: Getty Images Spis treściKiedy dochodzi do powiększenia lewej komory serca?Powiększenie lewej komory serca - przyczynyPowiększenie lewej komory serca - objawyPowiększenie lewej komory serca - diagnostykaPowiększenie lewej komory serca - leczenie Powiększenie lewej komory serca (hipertrofia, przerost) związane jest z nadmiernym jej obciążeniem pracą, poprzez zwiększenie ilości pompowanej krwi lub wzrost oporu na drodze wypływającej z serca krwi. Powiększenie lewej komory serca ma wiele przyczyn i nie wszystkie są chorobami kardiologicznymi, najczęstszą jest jednak źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze. Powiększenie lewej komory jest nieodwracalne, ale odpowiednie leczenie przyczyny może zatrzymać jego postęp. Warto mieć świadomość możliwych powikłań tego stanu, jak np. niewydolność serca, czy rozwój choroby wieńcowej. Z tego względu konieczne jest leczenie choroby prowadzącej do przerostu oraz regularne kontrole echokardiograficzne. Poradnik Zdrowie: kiedy iść do kardiologa? Kiedy dochodzi do powiększenia lewej komory serca? Powiększenie lewej komory serca nie jest chorobą, jest to odpowiedź mięśnia sercowego na zwiększone obciążenie. Może ono wynikać z tak zwanego zwiększonego obciążenia wstępnego lub następczego, czyli przeciążenia objętościowego lub ciśnieniowego. Co to oznacza? Do przeciążenia objętościowego (zwiększone obciążenie wstępne) dochodzi, jeśli zwiększona zostaje ilość krwi pompowana przez serce, na przykład na skutek wad zastawkowych, czy tak zwanych wad przeciekowych. Dochodzi wtedy do napływu większej niż fizjologiczna ilości krwi do lewej komory, to z kolei powoduje wymaga większej energii ze strony mięśnia sercowego, aby tę krew wypompować. Jeżeli stan taki trwa długo - miesiącami i latami, mięsień sercowy (jak każdy trenowany mięsień) przerasta i dochodzi do pogrubienia ścian lewej komory. W przypadku przeciążenia ciśnieniowego (zwiększone obciążenie następcze) sytuacja jest podobna, z tym że przyczyną przeciążenia mięśnia jest konieczność pokonania zwiększonego oporu, jaki fali płynącej krwi stawiać może zwężona zastawka lub chore naczynia krwionośne. Podobnie jak we wcześniej opisanym przypadku, serce wykonuje większą niż normalnie pracę, co w długiej perspektywie czasowej powoduje pogrubienie jego ścian. Rzadko zdarza się, że powiększenie lewej komory lub całego serca wynika z wad wrodzonych - uszkodzonych genów, powodujących powstawanie nieprawidłowych, mniej efektywnych włókien mięśniowych, co organizm kompensuje zwiększoną ich ilością. W takich przypadkach najczęściej choruje już ktoś z rodziny lub występowały tak zwane zgony sercowe w młodym wieku wśród krewnych. Powiększenie lewej komory serca - przyczyny Z punktu widzenia biofizycznego wszystkie przyczyny powodujące powiększenie lewej komory sprowadzają się do dwóch mechanizmów, jednak chorób mogących powodować to zaburzenie jest wiele: Nadciśnienie tętnicze To najczęstsza przyczyna powiększenia lewej komory serca, dlatego też jeśli ta choroba doprowadzi do powiększenia lewej komory, konieczna jest ocena wyrównania ciśnienia. W większości przypadków wystarczająca jest modyfikacja terapii, regularna kontrola ciśnienia tętniczego oraz okresowe wykonywanie badania echokardiograficznego, a dalsza diagnostyka przerostu nie jest konieczna. Kluczowe jest więc zwrócenie uwagi na swój styl życia, regularne pobieranie leków oraz przestrzeganie zaleceń lekarskich, ponieważ konieczne jest przeciwdziałanie dalszemu powiększaniu lewej komory. W związku z tym, jeśli przyczyną przerostu tej jamy jest nadciśnienie tętnicze, powiększenie to jest niewielkie i nie narasta, to stan taki nie jest bardzo groźny. Warto jednak mieć na względzie możliwość wystąpienia opisanych niżej konsekwencji tego powiększenia lewej komory. Jeśli podejrzewana jest inna przyczyna powiększenia lewej komory serca, lekarz podejmuje dalszą diagnostykę tego stanu. Innymi chorobami, znacznie rzadziej spotykanymi, a mogącymi prowadzić do powiększenia lewej komory są: Zwężenie zastawki aortalnej - zmniejszenie powierzchni ujścia, co utrudnia wypływ krwi z lewej komory do aorty, zwiększona praca wykonywana przez tę komorę powoduje jej przerost. Niedomykalność zastawki mitralnej - wada serca polegająca na nieprawidłowym przepływie krwi z lewej komory do lewego przedsionka, co skutkuje zwiększoną ilością krwi w lewej komorze przed jej skurczem, a w związku z tym wspomnianym wcześniej zwiększonym obciążeniem wstępnym. Niedomykalność zastawki aortalnej, powodująca wsteczny przepływ krwi z aorty do lewej komory w wyniku nieprawidłowego zamknięcia płatków zastawki aortalnej. W tym wypadku również zwiększona jest objętość krwi w lewej komorze - obciążenie wstępne, ale związane jest ono z powrotnym przepływem krwi z aorty do lewej komory. Niewydolność serca - jest wywoływana przez wiele chorób serca, pojawia się, kiedy mięsień pracuje zbyt słabo, aby zapewnić odpowiedni przepływ krwi. W badaniu echokardiograficznym obserwować można: przerost, rozstrzenie jam serca, wady zastawkowe lub wady wrodzone - zależnie od przyczyny niewydolności. Kardiomiopatia przerostowa - choroba uwarunkowana genetycznie, w której występuje zwiększenie grubości ściany lewej komory i nie jest on związany z przeciążeniem lewej komory wstępnym, ani następczym. W takim wypadku zwykle choroba występowała u krewnych. Kardiomiopatia restrykcyjna - choroba, w której na skutek uszkodzenia mięśnia sercowego dochodzi do zaburzenia relaksacji mięśnia lewej komory, zdarza się, że mięsień lewej komory przyrasta na grubość. Współistnienie zwężenia i niedomykalności zastawki mitralnej -powiększeniu ulegają obie komory, szczególnie prawa, co związane jest ze zwiększoną objętością krwi napływającą do lewej komory przed skurczem. Niedoczynność tarczycy Warto zwrócić uwagę, że choroby zastawek po prawej stronie serca bardzo rzadko powodują powiększenie lewej komory serca, zwykle dzieje się tak, jeśli występują inne choroby serca. Natomiast w przypadku wad zastawki aortalnej oraz mitralnej (przedsionkowo-komorowej lewej) powiększenie lewej komory zdarza się to dosyć często. Należy pamiętać, że powiększenie lewej komory jest najczęściej nieodwracalne, ale pomimo to konieczne jest regularne kontrolowanie tego stanu oraz leczenie choroby będącej przyczyną. Niestety, długotrwale, znacznie powiększona lub stale powiększająca się lewa komora może powodować poważne konsekwencje, związane z zaburzeniem rozkurczu serca. Zdarza się także, że prowadzi ona do niewydolności serca, a jeśli naczynia wieńcowe są niedostatecznie rozwinięte w stosunku do masy mięśnia, osoby z przerostem lewej komory narażone są na zachorowanie na chorobę niedokrwienną serca oraz wystąpienie zawału serca. Czytaj też: Domowe sposoby na nadciśnienie. Jak obniżyć ciśnienie tętnicze bez leków? Kardiomiopatia rozstrzeniowa W tym wypadku nie dochodzi do pogrubienia ścian lewej komory, a wręcz przeciwnie - stają się one cieńsze, powiększa się natomiast jama lewej oraz nierzadko prawej komory. W związku z tym, że pojęcie "powiększenie lewej komory serca" jest dość szerokie i nie wskazuje dokładnie, czy pogrubieniu ulega ściana, czy jama serca, można w nim ująć również tę chorobę. Kardiomiopatia rozstrzeniowa ma wiele przyczyn: mutacje genetyczne, toksyny, infekcje wirusowe. Warto także wiedzieć, że zawodowe uprawiania sportu również może doprowadzić do powiększenia lewej komory serca, w takim wypadku mięsień przyrasta na grubość, zwłaszcza przegroda międzykomorowa. Jeśli takie pogrubienie ściany zostanie wykryte, konieczna jest regularna kontrola, a jeśli osiągnie ona określoną grubość, może być konieczne zaprzestanie uprawiania sportu, ponieważ zwiększa to ryzyko wystąpienia zgonu sercowego. Zdarza się, że po zaprzestaniu uprawiania wysiłku, zmiany budowy serca ustępują. Powiększenie lewej komory serca - objawy Nie istnieje objaw, ani grupa dolegliwości, które mogłyby świadczyć o powiększeniu lewej komory. Początkowo stan ten jest bezobjawowy, ale z czasem i postępującym pogłębianiem się doprowadza do niewydolności serca, a częstym jej objawem są duszności oraz pogorszenie tolerancji wysiłku. W zaawansowanym powiększeniu lewej komory zdarzają się także bóle w klatce piersiowej, będące wynikiem zbyt słabego ukrwienia mięśnia sercowego. Znacznie częściej występują objawy choroby, będącej przyczyną powiększenia lewej komory, np. w wadach zastawek: męczliwość duszność kołatania serca zawroty głowy omdlenia w kardiomiopatiach: duszności wysiłkowe w niedoczynności tarczycy: uczucie zimna przyrost masy ciała zaparcia zmiany skórne Powiększenie lewej komory serca - diagnostyka Podstawą rozpoznania powiększenia lewej komory są badania obrazowe, szczególnie badanie echokardiograficzne (ECHO), pozwala ono dokładnie zobrazować serce, zmierzyć jego wymiary, włącznie z wymiarami poszczególnych jam i ścian. Jeśli ściana lewej komory ma powyżej 1,1 cm grubości, mówimy o jej powiększeniu, pogrubieniu. Przypuszczenie powiększenia serca można również postawić na podstawie EKG - zmian odcinka ST, zespołów QS oraz załamka T. Oczywiście metodami obrazowania serca są również tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, w ten sposób wykryć można powiększenie lewej komory. W takim wypadku dzieje się to najczęściej przypadkowo, ponieważ nie są to badania pierwszego wyboru w ocenie wielkości serca. Stwierdzenie powiększenia lewej komory w badaniach obrazowych jest wstępem do dalszej diagnostyki, w trakcie której konieczne jest rozpoznanie przyczyny. Przede wszystkim konieczne jest ustalenie wartości ciśnień, ponieważ jak wspomniano, to nadciśnienie jest najczęstszym powodem powiększenia lewej komory. Jeśli ta przyczyna zostanie wykluczona, konieczne jest wykonanie dokładniejszych badań w zależności od podejrzewanej przyczyny: badania laboratoryjne rzadziej badania inwazyjne: koronarografia w podejrzeniu choroby niedokrwiennej serca i biopsja mięśnia sercowego przy podejrzeniu kardiomiopatii i wad genetycznych. Wycinki pobrane w tracie biopsji ocenia się w badaniu histopatologicznym, nierzadko wykonuje się także badania genetyczne. Wiele o budowie serca i ewentualnych wadach zastawkowych powie badanie echo serca, umożliwia ono wykrycie i ocenę stopnia nasilenia niedomykalności i zwężeń ujść zastawkowych. W powiększeniu lewej komory szczególnie wady zastawki aortalnej oraz niedomykalność zastawki mitralnej (przedsionkowo-komorowej lewej). Czytaj też: Co najbardziej szkodzi naszemu sercu? Powiększenie lewej komory serca - leczenie Nie istnieje swoiste leczenie powiększenia lewej komory. Najważniejsze jest usunięcie przyczyny, czyli odpowiednia kontrola nadciśnienia tętniczego, właściwe leczenie choroby wieńcowej - farmakologiczne, a w razie konieczności koronarografia i angioplastyka wieńcowa (wszczepianie stentów). W przypadku wad zastawkowych przeprowadzenie interwencji w odpowiednim czasie: operacji kardiochirurgicznej lub w niektórych przypadkach zabiegu przeznaczyniowego. Nie wszystkie uszkodzone zastawki wymagają leczenia interwencyjnego, w większości konieczna jest okresowa kontrola w badaniu echokardiograficznym, a decyzję o zabiegu podejmuje się, jeśli wada szybko postępuje, jest duża lub powoduje poważne objawy. Inne przyczyny również leczy się zależnie od przyczyn np.: niewydolność serca i nadciśnienie płucne farmakologicznie. Ostatecznym środkiem w zaawansowanych chorobach serca jest przeszczep serca, ale zarezerwowany jest on wyłącznie dla najciężej chorych, u których dotychczasowe leczenie: farmakologiczne i zabiegowe nie przyniosło rezultatu, a objawy choroby serca cały czas pogłębiają się, prowadząc do zagrożenia życia. Absolwent Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. Ukończył studia z wynikiem ponad dobrym. Aktualnie jest lekarzem w trakcie specjalizacji z kardiologii oraz student studiów doktoranckich. Interesuje się szczególnie kardiologią inwazyjną oraz urządzeniami wszczepialnymi (stymulatorami). Czy prawidłowo dbasz o swoje serce? Pytanie 1 z 10 Które zdanie najlepiej opisuje twoją dietę? Staram się jeść zdrowo tak często, jak to tylko możliwe Jem co chcę i kiedy chcę Pilnuję, by jeść warzywa lub zdrowe przekąski kilka razy w tygodniu

co jest po drugiej stronie serca